Manal's praktijkervaring

Vrijdag 23-05 ben ik samen met mijn moeder naar haar werk gegaan. Mijn moeder werkt in een bejaardenhuis in de wijk Kollenberg in Sittard. Mijn moeder heeft me voorgesteld aan de verpleegsters daar en heeft mij een rondleiding gegeven. Toen ik alles gezien had was ik wel benieuwd naar de bewoners daar en hoe zij het vonden.

Mijn moeder stelde me voor aan een hele lieve vrouw genaamd Annie (fictieve naam). Deze vrouw is uiteindelijk ook mijn informant geworden voor de individuele taaktoets. Annie vertelde mij uitgebreid over hoe zij het in het bejaardenhuis vond en hoe zij het ervaarde om een “ouderen” te zijn in deze maatschappij. Naast de leuke, vrolijke verhaaltjes kwamen ook de emotionele verhalen naar boven. Deze verhalen hebben mij allemaal weten te raken en ik merkte dat ik het ook echt interessant vond.

Ik ben naar het bejaardenhuis gegaan met de instelling “dat-het-moest-van-school” en “wanneer-mag-ik-weg?”, maar ik betrapte mijzelf erop dat ik het eigenlijk niet erg vond om daar te zijn. Sterker nog, ik vond het zelfs leuk. Het was indrukwekkend om te horen wat Annie allemaal had meegemaakt en hoe zij ermee omging. De indruk die ik had van ouderen, namelijk dat ze altijd deden klagen, maakte plaats voor een andere gedachte. Ik begon respect te krijgen voor Annie en was me ervan bewust dat zij vast niet de enige was die dit allemaal heeft moeten maken in de jaren dat zij leeft.

Annie is 86 jaar en dus al behoorlijk op leeftijd, maar zij was nog goed in staat om vele dingen te doen. Zo vertelde ze bijvoorbeeld dat ze graag lange afstanden aflegt tijdens een wandeling. Ik heb urenlang gesprekken gevoerd met Annie en ben blij dat ze mij een kijkje heeft laten nemen in haar leven. Dit heeft mij veel bewuster gemaakt van mijn eigen vooroordelen.